ظهور تراژدی نو در تئاتر بریتانیا با تأکید بر نمایشنامۀ «جنون» 4.48 اثر سارا کین

دهۀ 90 برای تئاتر بریتانیا، دهه‌ای پر از جنجال و تغییر بود که می‌توان آ ن را واکنشی به دوران پر از سرکوب تاچر دانست. نویسندگان این دوره که الکس سییرز آثارشان را تئاتر in-yer-face نامید، با زبانی تند و تصاویری عریان و خشن تمام مرزهای زندگی انسان مدرن را مورد حمله قرار دادند. هدف این مقاله طرح رابطه‌ای تراژیک میان تماشاگر و اجراگر در این صحنۀ پر از تنش است و برای این منظور نمایشنامۀ جنون 4.48 اثر سارا کین برای بررسی موردی انتخاب شده است. برای این منظور نویسنده با حمله به مرزها، عمیق‌ترین لایه‌های ناخودآگاه را فرو می‌پاشد که نتیجۀ آن فرمی از تراژدی نو در تقابل دو حس ترس و نیاز است. به این ترتیب صحنه با بازنمایی تروماتیکی سرکوب‌های فردی و تاریخی، ارتباط سه‌گانه‌ای می‌شود میان قربانی، متجاوز و ناظر. با برقراری این ارتباط هم تماشاگر و هم اجراگر، طی چند مرحله با ترومای خود روبه رو و با آن یکی می‌شوند، و با پذیرش و اعتراف به آن به سوگواری غم خود می‌نشینند. این سوگواری مشابه تجربه‌ای آیینی آنها را به آستانه می‌رساند که نتیجۀ آن خودآگاهی و رهایی تاریخ است.